اینترنت اشیاء (Internet of things) شبکه ای از اشیاء فیزیکی را توصیف می کند که هرگونه شی فیزیکی با حسگرها، نرم افزارها و سایر فناوری ها به منظور اتصال و تبادل داده ها با دستگاه ها و سیستم های دیگر از طریق اینترنت تعبیه شده اند.
پس اینترنت اشیاء (iot)، شبکه ای از دستگاه های فیزیکی، وسایل نقلیه، لوازم خانگی و موارد دیگر تعبیه شده با الکترونیک، نرم افزار، سنسورها، رله و… می باشد که با اتصال به شبکه، این اشیاء را برای تبادل اطلاعات قادر می سازد. این کار از طریق سیستم محاسباتی جاسازی شده قابل شناسایی است، اما وابسته به درون زیرساخت های موجود اینترنت نیز می باشد.
در حالت کلی و تعریفی ساده اگر ما بخواهیم محصولات فیزیکی خود را از دور کنترل کنیم می توانیم با استفاده از اینترنت و برنامه میان اینترنت و وسیله یا محصول فیزیکی ارتباط برقرار کرده و از این سیستم استفاده بکنیم.
این دستگاه ها از اشیاء خانگی معمولی گرفته تا ابزارهای صنعتی پیچیده را شامل می شود. تا سال 2020 بیش از 30 میلیارد دستگاه اینترنت اشیا متصل وجو داشته و کارشناسان انتظار دارند تا سال 2025 به 41 میلیارد برسد.
استفاده از اینترنت اشیاء (iot) باعث کاهش نیروی انسانی و بالا بردن بهره وری، دقت و صرفه جویی در هزینه ها می شود.
با ترکیب iot و سنسور و محرک ها ما می توانیم شبکه های هوشمندی چون خانه های (ساختمان های) هوشمند، حمل و نقل هوشمند، شهرهای هوشمند و… داشته باشیم.
اینترنت اشیاء می تواند در پایش و کارکرد مانیتور ایمپلنت های قلب، کنترل مزرعه حیوانات با بایوچیپ ها (biochip) از راه دور، کنترل دوربین ها از راه دور برای ردیابی حیوانات ساحلی و جنگلی، عملیات نجات با استفاده از وسایل مختلف مثلا برای آتش نشان ها، وسایل پزشکی، لوازم خانگی، جمع آوری اطلاعات اکوسیستم و….
به طور فزاینده‌ای، سازمان‌ها در صنایع مختلف از اینترنت اشیا برای عملکرد کارآمدتر، درک بهتر مشتریان برای ارائه خدمات به مشتریان، بهبود تصمیم‌گیری و افزایش ارزش کسب‌وکار استفاده می‌کنند.
https://tinyurl.com/yv5myshs
